Το νησί στο κάθετο φως του μεσημεριού απεκδύεται του φορτίου του. Οι ίσκιοι δεν περιέχουν σκοτάδι και γίνονται καταφύγιο στη ζέστη. Η άνοιξη ανεβαίνει με τα γιατρικά της και επουλώνει χαλάσματα, τραβώντας τις σκέψεις μακριά από τη φθορά. Ωστόσο, αν αφουγκραστείς, κάθε κόγχη προφέρει κάποια παλιά ιστορία. Μύρια μετέωρα συναισθήματα κατοικούν εκεί και καθώς περιδιαβάζεις πιάνονται στα πόδια σου και τα βαραίνουν. Αυτό το "μακρύ αγκάθι" ξέρεις ότι πάει βαθιά στον καιρό αλλά πια δεν προκαλεί άλλο πόνο. Μένει όμως καρφωμένο στο διάφανο δέρμα της Μεσογείου να κεντάει τα κύτταρα της ευαισθησίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου